sasastevic

Iz mog iskustva diploma + spisak polozenih ispita bi trebalo da bude sasvim dovoljna. To je ono sto se u principu podrazumeva pod official transcripts. Ako postoji neka dilema u vezi sa time da li americki univerzitet trazi i nekakve detaljnije informacije o programu studija ili nesto slicno, to bi mozda trebalo proveriti e-mailom, ali u nacelu diploma i spisak polozenih ispita su sve sto je potrebno. Pozdrav, Sasa

Hi everyone, just to follow up on the discussion regarding the diplomirani/master issue. As the article Elz posted clearly shows, playing games with degrees and academic titles can really hurt the credibility of Serbia's higher education. I mean you don't just award a higher degree to several hundred thousand people, because, huh, the new studies might turn out to be easier than the old ones. I actually published an article arguing strongly against the equivalence of degrees. Here's the article. (sorry, it's in Serbian). Anyway, the admissions offices of US universities know educational systems of other countries very well, and what they are interested in is the number of years of study you have completed, not in the name of your degree. And what they usually require for entering graduate school is a completion of total of 4 years of college education. In recent years this has changed somewhat, because they are sometimes willing to consider the three year Bologna degrees as equivalent to the US B.A. But this is not a universal practice, it apparently goes only for degrees from certain countries, and is still a highly contentious issue (Americans are apparently having a hard time evaluating some Bologna degrees, so having the old non-Bologna degree might actually be an advantage). But perhaps most importantly, the US graduate education functions in such a way that the question of whether you're a B.A. or an M.A. isn't crucial. In general you enter graduate school with a four year B.A. M.A. is seldom required to enter graduate school, and even if you have a real M.A. (I had one when I applied) it doesn't help too much, because you still have to complete the five-year graduate program pretty much in the same way as a student with a B.A. The only benefit is that you might get credit for some courses, so you might be able to make your studies shorter for a semester at best, but that's it. The bottom line is, there is no point going out of your way thinking whether your degree is a B.A. or M.A. when all they require for admission is, in principle, a B.A. Sasha

Vladimire, evo da ti odgovorim i na srpskom (prvo sam video engleski post). Nismo masteri. Dakle, ako imas zvanje "diplomirani" i zavrsio si cetvorogdisnji fakultet onda si B.A. To sto se mi ovde koljemo oko toga da li ce se napraviti ekvivalencija izmedju starih diplomiranih studenata i novih "mastera" je posebno pitanje. Cak i ako se odluci da se svi "diplomirani" proglase za "mastere" (sto je krajnje neizvesno) sumnjam da ce to Amerikance mnogo potresti. Prosto mi je tesko da poverujem da ce bilo ko na svetu da ti prizna cetvorogodisnju diplomu kao M.A. Cim pogledaju koliko su ti trajale studije, odmah ce im biti jasno o cemu se radi. Dakle, u principu, za njih je cetiri godine = B.A. a mi mozemo to da zovemo "master" "doktorat" ili "riblja corba", sasvim je svejedno. Dakle, definitivno B.A. Srecno, Sasa

Hi, the answer to your question is very simple: if you have a four year degree (diplomirani...whatever) your degree is equivalent to the Bachelor of Arts (B.A.). Your degree is NOT equivalent to an M.A. and will not be recognized in the US as such. Don't be fooled by the internal struggles in Serbia regarding the question of equivalence between old and new degrees, i.e. whether the people with old degrees will be considered equivalent to new "masters" under the Bologna Process. Even if a decision is made in Serbia to treat the old "dilpomirani" degrees as equivalent to new "masters", this will most probably not affect the recognition of your degree in the US. I don't think anybody anywhere will recognize a four year degree as an M.A. Good luck, Sasha

Da odgovorim na jos jedno cesto pitanje: Da li je potreban magistarski (ili master) da bi se upisale doktorske studije u Americi? Jednostavan odgovor glasi: NE. Evo kako stvari stoje. Na doktorske studije se u principu upisujete nakon zavrsenih osnovnih studija (cetiri godine) i ne ocekuje se da imate magistarski. Amerikanci su ocito zakljucili da proizvodnja magistara nema mnogo smisla osim u specificnim slucajevima kao sto je M.B.A. sto je druga prica. Kada upisuju ljude na postdiplomske studije oni upisuju samo one kandidate za koje veruju da mogu da doktoriraju i uspesno se bave naukom. Dakle, zavrsite svoje cetvorogodisnje osnovne studije i onda se upisujete na doktorske studije koje u principu traju pet godina. Od toga tokom prve dve - dve i po godine pohadjate kurseve i ispunite druge obaveze (na primer savladate potrebno znanje stranih jezika) i onda pristupate izradi doktorske teze. Obicno postoji mogucnost da posle prve ili druge godine zatrazite da vam se dodeli M.A. za ono sto ste do tog momenta uradili ali to obicno ne znaci pisanje magistarskog nego vam se prosto dodeljuje titula za to sto ste ispunili jedan deo svojih obaveza na doktorsim studijama. Kao i uvek, i ovde ima izuzetaka i postoje univerziteti koji zahtevaju da prvo uradite magistarski, da bi vas primili na doktorske studije, ali to je sve redje i koliko je meni poznato gotovo da nema vaznijeg univerziteta koji jos uvek postavlja taj zahtev. Od ozbiljnijih univerziteta M.A. traze Indiana University, University of North Carolina - Chapel Hill, University of Washington i kanadski univerziteti, i mozda jos poneko, bar kada je rec o vecini humanistickih disciplina. Nisam siguran da li stvari stoje isto i u prirodnim naukama. Ono sto se takodje ponekad desava jeda vas uslovno prime na doktorske studije ali da pritom ocekuju da kao deo integrisanog doktorskog programa prvo odradite magistarski (obicno godinu dana kurseva + teza) pa onda idete dalje. Takav je slucaj na Kolumbiji, na primer gde vam se prva godina zove M.A. godina i onda ako tu sve uradite kako treba nastavljate u Ph.D. program kao i na University of California - Santa Barbara. Da zakljucim, dominantna praksa jeste da univerziteti kada primaju studente na postdiplomske studije primaju iskljucivo na petogodisnje doktorske studije i pritom apsolutno ne ocekuju da imate magistarski. Istovremeno, ako ste nekim slucajem uradili magistarski ili master, odnosno ako ste polozili neke ispite na postdiplomskim studijama pre prijavljivanja na doktorat u Americi, kada vas prime na doktorske studije mozete traziti da vam se odredjeni broj ispita prizna i da vam se za toliko umanje broj kurseva koje morate proci na doktorskim studijama.

Mislim da si vec dobila dobre odgovore na ovo pitanje, ali evo da dodam, odes u banku i trazis da ti naprave tzv. nostro-cek, tj. cek koji ce ti vaziti i napolju. Ja sam to radio kad sam davno polagao Toefl, tako da kapiram da to radi. Sto se tice money-ordera to ne znam tacno kako funkcionise, ali ti sve u svemu savetujem da sto pre obidjes banke. poz, sasa

Cao Milena, Evo, upravo sam nasao njihov mail: gradarch.admissions@yale.edu Pogledao sam njihov sajt, i vidim da stvarno kazu da profesori treba licno da salju preporuke. Ja se sa tim ne bih igrao, i ako kazu licno, onda nek bude licno (ili makar odvojeno od ostatka aplikacije). Prosto ne zelis da te diskvalifikuju zbog administrativne gluposti. Cak i ako ne budes mogla da ih dobijes mailom iz nekog razloga, treba da ih pozoves i pitas (to nije tako strasno skupo). Pozdrav i srecno, Sasa

Jo? jedan mali dodatak koji bi mogao biti od pomoći svima onima koji upravo lupaju glavu oko toga ?ta tačno da rade, kako da napi?u personal statement i pitaju se koliko je vazan GRE. Ovo je link za FAQ sekciju web sajta Engleske katedre na Djuku: http://english.duke.edu/grads/faqs.php Link sam postavio zato sto mi se čini da na ovoj stranici mo?ete naći veoma dobro formulisane odgovore na neka od ključnih pitanja oko procesa prijavljivanja na doktorske studije. Naravno, dobar deo informacija odnosi se isključivo na datu katedru, ali ima i dosta informacija korisnih za sve. Posebno mi izgledaju korisno odgovori na poslednjih nekoliko pitanja o preporukama, personal statement-u i writing sample-u.

Evo jos nekoliko napomena koje se ticu prijavljivanja na doktorske studije u humanistici. Prvo, jedan dodatak kada je rec o procenjivanju snage univerziteta i katedara na koje se prijavljujete. Pominjao sam ranije vaznost rangiranja. Postoji, medjutim, jos jedan znacajan kriterijum. Najvaznija stvar je zapravo kakav posao dobijaju ljudi koji su doktorirali na odredjenoj katedri (to je tzv. placement record). To su podaci koje je obicno moguce iskopati. Neke katedre ce to objaviti direktno, a negde mozete to implicitno da zalkjucite ako 'guglujete' njihove skorasnje doktorante i prosto vidite gde su zavrsili. Naravno, nema katedre sa koje svi doktoranti zavrsavaju na Harvardu i Jelju (cak i doktoranti najboljih univerziteta umeju lako da zavrse na univerzitetima problematicnog kvaliteta). Medjutim, ako doktoranti sa neke katedre redovno zavrsavaju kao profesori na tzv. komjuniti koledzima i opskurnim univerzitetima, onda bih se zapitao da li tamo zelim da doktoriram. Sa druge strane, ako vidite da na doktoranti sa neke katedre malo-malo zavrsavaju na dobrim liberal arts koledzima i solidnim univerzitetima, a poneko zablista i dobije i posao na recimo Kolumbiji ili Stenfordu, to je znak da je rec o vrlo dobroj katedri. Naravno, svi mi imamo razlicite ambicije, ali prilikom prijavljivanja prosto treba voditi racuna i o tome kakav posao moze da vam donese odredjena diploma. Druga stvar tice se vaseg nastupa, odnosno toga kako vam izgleda application package. Ja jos uvek pokusavam da shvatim kako tacno tece proces selekcije potencijalnih studenata, ali mi je sve jasnije da su katedre cesto zatrpane prijavama i pritom imaju ograniceno vreme da se njima pozabave. Drugim recima, makar u inicijalnoj fazi vrlo malo vremena je moguce posvetiti svakom pojedinacnom studentu, i zato morate biti vidljivi na prvu loptu, odmah. Nisam siguran kolika vaznost se tacno pridaje pojedinacnim faktorima, ali mislim da kandidat za studije na najkompetitivnijim univerzitetima mora biti veoma snazan vec na prvi pogled, prosto da bi preziveo to prvo reseto. Ako imate sto kandidata na pet mesta, potpuno je jasno da veliki broj ljudi morate da odbacite vrlo brzo. Mislim da tu narocito vaznu ulogu ima personal statement. Vrlo je cvazno da umete dobro i koncizno da kazete ljudima u admission committee da znate tacno sta hocete i da umete da im objasnite tacno zasto ste bas vi prava osoba za doktorat bas na njihovoj katedri. Iz istog razloga, rad koji pisete za prijem, tzv. writing sample treba da, sto bi se reklo, hvata citaoca za gusu. Imajuci to u vidu, sad mi se cini - dakle ovo je utisak, nista ne tvrdim - da bi mozda ipak trebalo kontaktirati profesore unapred. Jednostavno, treba nekako da se izdvojite iz te ogromne mase aplikacija. Ne treba nikoga da smarate, ili da trazite da cita vas rad unapred, itd. Ali prosto mozda nije lose da skrenete paznju nekome: ja se bavim tim i tim, imam takav i takav pristup, poznat mi je vas rad, zelim da radim to i to. Prosto nije lose da profesor unapred bude svestan da postoji neko ko ima kompatibilna interesovanja i ko bi zeleo da radi istrazivanje kakvo bi doticni profesor hteo da nadgleda. Prosto ne mogu dovoljno da naglasim vaznost pitanja kompatibilnosti sa ljudima koji rade na odredjenoj katedri. Dakle, vi mozete biti najbolji na svetu, ali ako se bavite necim cime se ne bavi niko ili skoro niko na nekoj katedri, male su vam sanse da budete primljeni. Zato treba da im pokazete da je bas vama mesto na odredjenom univerzitetu. Naravno, sve bi to trebalo da se vidi iz same prijave, ali ipak... Uostalom, ako kontaktirate nekog licno i iskazete interesovanje za njegov rad i za ono sto se radi na katedri, time pokazujete da ste zagrejani za bas tu katedru i dajete nadu da cete prihvatiti ponudu i da ako budete primljeni necete zbrisati negde drugde. Naime, stos je u tome da se, kada vas jednom prime, uloge drasticno menjaju. Vecina dobrih studenata biva primljena na nekoliko dobrih univerziteta koji onda krecu u rovovsku borbu za vas. Ubedjivace vas kako su bas oni najbolji, platice vam avionsku kartu da dodjete u posetu, hotel, vodice vas na veceru i na pice, organizovace vam zurku (uopste se ne salim), vucice vas za rukav i sta sve ne. Tokom proleca imate citave putujuce cirkuse primljenih studenata koji se setkaju izmedju Harvarda, Jejla, Prinstona, itd. i pokusavaju da odluce gde ce. Cak i najbolji univerziteti redovno ostanu bez polovine studenata koje su primili. Na svu srecu, niko ne sme da trazi od vas da prihvatite ili odbijete ponudu pre 15. aprila, tako da mozete lepo da razmislite (a i da se najedete, anpijete i naputujete u njihovom trosku; naravno, pretpostavljam da ovo vazi samo za bezobrazno bogate privatne univerzitete). Naravno, kad vas prime, treba pazljivo odvagati gde zelite da idete. Meni su najvazniji bili akademski kriterijumi i to sa kim cu tacno imati prilike da radim. Ali treba uzeti u obzir i druge stvari, na primer finansije (ne daju svi univerziteti iste stipendije, zdravstveno osiguranje, itd.), lokaciju, troskove zivota (nije isto da li ste u Minesoti ili na Menhetnu), i, sto je vrlo vazno - atmosferu. Pogledajte kakvi su ljudi, i profesori i studenti, ipak treba tu da provedete pet-sest godina, a ne zelite da budete za to vreme okruzeni skotovima. Ovde Jejlu je sve jaaaaako opusteno, mislim, vrlo se ozbiljno radi, to se podrazumeva, ali niko nema potrebu da svoju akademsku velicinu dokazuje arogancijom i nepristupacnoscu. Naprotiv, mozete racunati da ce vas i najveci autoritet na svetu (a takvih ovde ima poprilicno) tretirati kao ravnopravnog sagovornika.

Dear Elz, Here are my thoughts on the subject, though I'll be a bit repetitive. My scores were Verbal 610 which was 87% (this means that I was better than 87% of all the people who took the test in the past several years), my Quantitative GRE was 690 or 68%, and my Analytical Writing was 5/71%. These are good scores, especially for a foreigner. Now, here is what I think. The scores are important but not decisive. In the humanities, you usually have other valid and basically more important factors, primarily the writing sample which I believe is the most important part of the story. Moreover, you should never forget the fact that they know you are a foreigner, and they do not expect you to score as highly on the verbal part as the native speakers. This is what my department at Yale says about GRE scores in the FAQ section of its web page: What is the minimum score required for the GRE General Test? There is no minimum GRE score required, although the scores of those admitted tend to be high to very high (we understand, at the same time, that the GREs offer particulate challenges for test-takers with a first language other than English). And here is what Columbia's Dept. of English and CompLit says: Similarly, we have no fixed minimum GRE score, but successful applicants trained in the U.S. will almost always have a GRE verbal score of 680 or better. International applicants must have a minimum TOEFL score of 600 on the paper test, or 250 on the computer-based test, or a GRE verbal score of at least 600. I think this is basically true for most top schools. If you are a native speaker, they expect you to be above 90th percentile. If you are a foreigner, they will show some tolerance, and will expect you to be within the 80th, and might tolerate 70th percentile if you are very good in other aspects of your application. I do not think that any of the most prestigious CompLit (or English) depts would tolerate more than that, i.e. a 50th or 40th percentile score. So, I wouldn't worry if your GRE is like 10 or 15% lower than what your school expects (after all, my verbal scores were significantly lower from many of the native speakers who were admitted), but don't expect to get into a top school with a 400 Verbal GRE score. Once again, I emphasize that the section of the GRE which is important to you largely depends on your field, and if you are interested in literature departments you shouldn't worry too much about the quantitative results. Furthermore, I would check how many applicants your department receives yearly. In case of most best CompLit depts its usually 10 or more applicants on one available place in the program, and in English, its even worse. On the other hand, the competition is much smaller in say French, German or Slavic, so I suppose that the GREs aren't necessarily that high. Besides, what I was saying applies to the extremely prestigious departments, and there is a lot of decent depts that probably don't expect such high scores. And there is always Canada where they usually don't require GRE in the humanities. Finally, it is possible to boost your GRE scores. Math is really simple, and in the case of Verbal, its pretty much about learning words. That is a long and boring process, but it can be done. I guess the GRE factor is somewhat paradoxical. If your GRE is really good, and everything else is not, you probably won't be accepted. And if everything else is extremely good, and GRE is not, that can be a negative factor depending on how bad you scored. Once again, If you are extremely good in other respects and your GRE is not absolutely disastrous you definitely stand a chance. Anyway, I think that GRE is just something depts use to confirm the general level of your abilities, though they are actually more interested in your knowledge of your discipline.

Wel, its busy, busy and busy, and the academic part of the whole thing didn't even start yet. For the time being its pretty much: how do I get to Walmart, call at&t for the new phone line, call the gas company...There was a number of orientation events, focusing mostly on practical matters, and that was pretty useful. And there was the matriculation ceremony with the dean of the grad school and the president of the university, and other officials in their funny formal oufits, togas, etc. The bigges thing was the library. Nobody warned me that - unlike the academic libraries in Serbia - you are expected to find the books you need on your own. And that's kind of difficult when you are in a 16-stories library with more than 10 000 000 volumes! That's pretty much it. The classes start next week, so will see. Sasha

Draga Ivana, evo kako stvari stoje. Nema nekih narocito svezih rangiranja katedara za komparatistiku. probaj sa sajtom http://graduate-school.phds.org/rankings/c...ture/priorities? Tu su rangiranja dosta bajata, ali su ipak neka indikacija. Po nekoj mojoj proceni vrlo su jake sledece katedre: Harvard, Princeton, Yale, University of Pennsylvania, Berkeley, Stanford, Cornell, Columbia, NYU, University of Chicago, Univeristy of Michigan, Duke, UCLA, UCSD, Ovako ad hoc. Takodje dobre katedre koje mi padaju na pamet bi bile, recimo, Brown, Indiana University, Buffalo, Rurgers, University of Minnesota, University of Southern California... Da sam na tvom mestu ja bih pogledao koji od tih univerziteta imaju dobre katedre za italijanistiku (dobre katedre su u principu one na kojima postoje doktorske studije). Sto se tice, bajki tu sam, nazalost, slab, ali mozda ima smisla da to trazis pod children's literarture ili folklore. Srecno i pozdrav, Sasa

Pozdrav! Ja sam Sa?a Stević, od jeseni 2007. na doktorskim studijama na Department of Comparative Literature, Yale University. Znam da ima mnogo zainteresovanih za postdiplomske studije u Americi, i znam da nije uvek lako snaci se i izabrati pravi univerzitet i program. Buduci da sam se se veoma dugo spremao za apliciranje, cini mi se da solidno poznajem barem neke aspekte tog procesa i veoma sam voljan da ta svoja saznanja podelim sa zainteresovanima (naravno, dobr deo ovoga sto cu reci mozete naci u nekim od knjiga koje sluze kao vodici kroz proces apliciranja; razume se, navodim samo ono sto se potvrdilo u praksi u mom slucaju). Ove informacije bice najkorisnije studentima koje interesuju postdiplomske studije iz humanistickih nauka, posebno jezika i knjizevnosti. Za pocetak, da razbijem jedan mit. Ljudi cesto misle da je strasno tesko naci novac za postdiplomske studije iz drustvenih nauka. Mnogo puta mi se desilo da me ljudi sazaljivo gledaju kada im kazem kojom se oblascu bavim, misleci da je apsolutno nemoguce da ce mi neko platiti postdiplomske studije iz knjizevnosti. To je, medjutim, potpuno netacno. Naravno, sve zavisi od univerziteta i toga koliko je univerzitet bogat, ali kada je rec o dobrostojecim, prestiznim privatnim univerzitetima (Yale, Princeton, Penn, University of Chicago...), kao i kada je rec o mnogim dobrim drzavnim univerzitetima, u principu vazi sledece pravilo: SVAKO KO JE PRIMLJEN NA DOKTORSKE STUDIJE DOBIJA PUNU STIPENDIJU NA PET DO SEST GODINA. Naravno, ima i izuzetaka. Na primer, univerziteti koji su deo University of California (Berkeley, UCLA, Irvine, itd.) vrlo tesko daju novac strancima. Pored toga, mnogi drugi drzavni univerzitet ne daju svima punu stipendiju, jer jednostavno nisu dovoljno bogati. Medjutim, kad se sve sabere moguce je iz takta nabrojati veliki broj odlicnih ili dobrih univerziteta koji po automatizmu daju pare doktorantima: Yale, Brown, Princeton, Penn, NYU, Columbia, University of Illinois at Urbana-Champaign, University of Connecticut, a mogu se dodati i University of Toronto i University of Western Ontario u Kanadi, da nabrojim samo one koji mi odmah pali na pamet. Treba odmah napomenuti da ono sto vazi za doktorat ne vazi za magisterijum. Teze je naci novac za jednogodisnji ili dvogodisnji M.A. nego za petogodisnji doktorat. To je verovatno posledica cinjenice da Amerikanci (osim u nekim specificnim slucajevima, npr. M.B.A.) generalno sve manje i nude magistarski i jednostavno imaju samo integrisane doktorske studije koje pocinju po zavrsetku osnovnih studija (o ovome cu nesto vise reci malo kasnije). Dakle, prvo i osnovno, nemojte se brinuti za finansije, ima sasvim dovoljno dobrih (a i losih!) univerziteta koji ce vam dati novac. Sledeca kljucna stvar je, naravno, izbor univerziteta. Kada je o tome rec, niko ne moze da vam pomogne toliko koliko mozete sami sebi da pomognete. Formula je jednostavna: intenzivno prekopavajte sajtove univerziteta u potrazi za onim sto vas zanima. Odmah se spremite na cinjenicu da je to veliki posao. Ja za pocetak preporucujem sajt www.gradschools.com koji sadrzi informacije o manje-vise svim katedrama za pojedinacne naucne oblasti u Americi. Po mom misljenju daleko najvaznija stvar je da postoji saglasnost izmedju onoga sto vas zanima i onoga sto se radi na nekoj katedri. Podrazumeva se da nisu sve katedre za englesku knjizevnost ili za istoriju, na primer, iste. Jedna katedra za istoriju moze biti posebno jaka u oblasti, recimo, istorije srednjeg veka, a neka druga moze biti posebno jaka u oblasti kulturne istorije XX veka, a vama sve do ne vredi nista ako vas zanimaju politicke prilike u XVII veku. Dakle, prosto receno, vi i katedra morate biti mach. Kako se to utvrdjuje? Pa vrlo jednostavno: NA KATEDRI NA KOJU SE PRIJAVLJUJETE TREBA DA BUDE DVOJE-TROJE LJUDI SA KOJIMA MOZETE DA RADITE, ODNOSNO KOJI VAM MOGU BITI MENTORI. Da pocnem sa licnim primerom. Mene zanima evropski (engleski, francuski, ruski) roman XIX i ranog XX veka, a na mojoj katedri na Yale University, ima bar petoro ljudi koji bi mi mogli biti mentori jer se time bave. Dakle, krenete da prebirate po sajtovima katedara za vasu naucnu oblast na raznim univerzitetima i gledate tzv. faculty profiles, odnosno gledate cime se ljudi otprilike bave. Ako ni to nije dovoljno, onda mozete da ih 'guglujete' ili pogledate njihove knjige na Amazonu, i sl. Da zakljucim, trebaju vam pre svega ljudi koji se bave slicnim stvarima kao i vi i koji, sto je takodje vrlo vazno, imaju kompatibilan pogled nas naucna pitanja kojima zelite da se bavite. Cesto pitanje - znam da sam se ja to pitao - jeste treba li kontaktirati profesore. To verovatno ne moze da steti, ali sigurno nije neophodno. Ja, na primer, nisam kontaktirao nikoga na Jejlu, pa su me ipak primili. U drustvenim disciplinama, na katedrama za nacionalne knjizevnosti, iza komparatistiku, filozofiju, klasicnu filologiju i slicno, vi ionako, pored obaveznog personal statementa morate da saljete jedan svoj naucni rad od 15-20 strana, iz koga ce se vrlo lepo videti sta umete, kako razmisljate i kakvi su vasi stavovi. U svakom slucaju, ako cete nekog kontaktirati, nemojte da ga smarate, nemojte ga pitati stvari koje vam on ne moze reci, nego se dobro upoznajte sa njegovim naucnim radom, i kontaktirajte ga kao mlad naucnik koji poznaje njegov rad i zali da se bavi srodnom problematikom; to je najbolji nacin da nekoga zainteresujete za sebe. Jos jedno vazno pitanje je pitanje rangiranja. Kao sto verovatno znate, Amerikanci besomucno rangiraju kako univerzitete, tako i posebne katedre. Koliko je to vazno? Ukratko receno, sigurno da nije mnogo bitno da li je neka katedra treca, peta ili deseta, pa cak i petnaesta u Americi, ali jeste vazno da li je peta ili sezdeset peta. Takodje je vazno da vodite racuna da postoje dve vrste rangiranja. Jedno je rangiranje celih univerziteta (najpoznatije je ono koje vrsi US NEWS), i tu su, na primer, prva tri Princeton, Harvard i Yale. Ruku na srce, to rangiranje ne treba mnogo da vas zanima. Jedan univerzitet moze biti prvi u Americi, ali slaba vajda od toga ako je bas u vasoj naucnoj oblasti trideset i prvi. Dakle, mnogo je vaznije kako je rangirana vasa katedra. Istini za volju, najbolje katedre obicno jesu na univerzitetima kao sto su Harvard, Yale, Cornell, Stanford, Berkeley i drugi slicnog ranga, ali ima i dosta izuzetaka. Desava se, i to ne retko, da na univerzitetima koji inace nisu bas dobri postoje odlicne katedre iz odredjenih naucnih oblasti. Da se,opet, posluzim primerom iz svoje naucne oblasti: State University of New York u Bafalu (SUNY Buffalo) sigurno nije narocito prestizan univerzitet (ne znam ni da li je u prvih sto u Americi), ali zato ima katedru za komparatistiku koja je u prvih deset. Ili, da uzmem drugi primer, University of Pittsburgh nije Harvard niti Stanford (mada je bolji od SUNY Buffalo), ali zato ima jednu od dve najbolje katedre za filozofiju u Americi. Napominjem jos jednom, ova rangiranja su cesto osporavana, i predmet su mnogih kontroverzi, a osim toga vrlo su cesto zastarela. Medjutim, ona ipak pruzaju neki generalni orijentir. Cak i ako grese oko toga ko je treci a ko peti, tesko da mogu da pogrese oko toga ko je treci a ko je pedeseti. Dakle, po mom misljenju dobitna kombinacija glasi: odabrati katedru koja je generalno jaka, koja je posebno jaka u vasoj subspecijalnosti, i na kojoj radi dosta ljudi sa kojima mozete da saradjujete. Ako se pripremate za doktorske studije iz oblasti humanistickih nauka, vazan segment ce biti GRE. Medjutim, i tu treba biti svestan nekih stvari. Prvo, ako zelite da studirate englesku knjizevnost, nikoga nece biti briga za vas Quantitative GRE (a taj kvantitativni deo GRE je i najlaksi deo posla). Mnogo ce ih vise zanimati vas Verbal GRE, koji je i najtezi. Tu nema jednostavnog odgovora. Morate, s jedne strane, da radite na strategijama resavanja pitanja (videcete da kod parova reci postoji nekoliko osnovnih logickih odnosa), a s druge strane, morate raditi na ucenju reci. Koliko god da je vas engleski dobar, on nije dovoljno dobar za GRE. Ako zelite da se ozbiljno spremate za ispit morate odvojiti nekoliko meseci i nauciti stotine, a mozda i nekoliko hiljada novih reci. Ja sam ih naucio oko 2000, a engleski mi je bio jako dobar i pre toga. Inace, moji rezutati su: GRE VERBAL 610 (87%), GRE QUANT 680 (68%) i ANALYTICAL WRITING 5.0 (71%). Dobra stvar je da su Amerikanci svesni da vam engleski nije maternji i imace razumevanja za vase nesto slabije rezultate verbalnog GRE. Ja cu svakako nastojati da na ovaj post dodam sve cega se setim a moglo bi da bude od pomoci pri prijavljivanju na studije u Americi. Podrazumeva se da sam otvoren za pitanja!